اثر مصرف بهینه نیتروژن در کاهش اثر تنش خشکی بر عملکرد دانه برخی ژنوتیپ‌های گندم نان دیم

 این پژوهش در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی به صورت کرت‌های دو بار خرد شده با دو زمان مصرف (کل نیتروژن در پائیز و 2/3 در پائیز و 1/3 در بهار) در چهار سطح نیتروژن (صفر، 30، 60 و 90 کیلوگرم در هکتار) روی هفت ژنوتیپ گندم دیم در سه تکرار در سال زراعی 90-1389 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم مراغه به اجرا درآمد. صفات مختلف گیاهی مرتبط با تنش خشکی و تنش نیتروژن اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد شاخص حساسیت به تنش خشکی (SSI) مناسب‌ترین شاخص برای بررسی ارتباط بین تنش خشکی و مدیریت‌ نیتروژن بود. بر اساس این شاخص مصرف 30، 60 و 90 کیلوگرم نیتروژن در هکتار توانست شدت تنش خشکی را به ترتیب 55، 88 و 64% کاهش دهد که این نسبت‌ها معادل با افزایش به ترتیب 810، 1362 و 942 کیلوگرم در هکتار عملکرد دانه بود. در محدوده مصرف بهینه اقتصادی نیتروژن (0 = ND) شاخص حساسیت تنش خشکی به کمینه مقدار خود رسید ولی در مقادیر بالاتر (0< ND) و پائین‌تر (0> ND) از آن افزایش یافت، به طوری که در محدوده پائین‌تر 4/5 برابر محدوده بالاتر بود. با کاهش هر 10 کیلوگرم نیتروژن در هکتار از مصرف بهینه اقتصادی نیتروژن، شاخص SSI،  افزایش0/15 افزایش و عملکرد دانه 171 کیلوگرم در هکتار کاهش یافت. نتایج نشان داد، برای تولید عملکردهای بیش از 2500 کیلوگرم در هکتار تیمار N60 و برای عملکردهای پائین‌تر از 1900 کیلوگرم در هکتار تیمار N30 مورد نیاز بود که برای محدوده 0> ND مصرف تقسیطی و برای ND>0 مصرف پائیزی مناسب بود. در محدوده مصرف بهینه اقتصادی نیتروژن (ND=0) زمان مصرف نیتروژن تاثیر معنی داری نداشت. شاخص میانگین حسابی (MP) چهار ژنوتیپ رصد، Cereal4، آذر 2 و اوحدی و شاخص SSI سه ژنوتیپ Cereal4, Cereal2 و رصد را متحمل ترین ژنوتیپ ها شناسایی کردند. در حالی که برای کاهش اثر تنش خشکی از طریق مصرف بهینه نیتروژن، ژنوتیپ های Cereal4، Cereal2 و رصد مناسب ترین ژنوتیپ ها شناخته شدند. نتایج این پژوهش نشان داد علاوه بر این که بین تنش خشکی و مدیریت مصرف نیتروژن اثر متقابل وجود دارد، با مدیریت بهینه مصرف نیتروژن نیز می توان شدت اثر تنش خشکی بر عملکرد گندم دیم را کاهش داد.